Gnijąca Panna Młoda

Jesteś taka jak 

Ona. 

Piękne oczy

Idealnie skrojone usta

Tak samo 

Gnijąca od środka. 

Ze sztuczną maską

Na zewnątrz 

Która nie nosi 

Śladów użycia. 

A w środku

Pokryta stęchlizną,

Naznaczoną

Zapachem rozkładu. 

Taka sama jak 

Ona.

Wyjąca z rozpaczy

Rozdrapująca.

Swoje własne, krwawe 

Blizny.

Naznaczona pustką. 

Tak samo 

Odpychająca.

Tak jak 

Ona.

Jesteś. 

Tylko. 

Śmiercią.

Przebacz mi.

Przebacz mi

Że tak bardzo chciałem 

Nie być

Porzuconym na ołtarzu
Kwiatem

Topiąc się
W Twoich oczach
Błękitnej poświacie
Nigdy nie przypuszczałem
Że kiedykolwiek
Będą moje.
Że będzie egzystować
Nasze.
Że kiedyś powiesz
Że ja coś znaczę.

Nawet nie śmiałem...
Jednej kropli mojego strachu
Przekuć w ołowiany zapał
Który ciąży
Jak piekielna zadra
Wprost ogorzała
Na rozdartym sercu.

Przebacz mi.
Że moje
Nic już nie warte
Pełne złości
Zawiłe kochanie
Chciałem oddać w Twoje
ręce.

Będąc
Nie liczącym się błaznem
Zabłąkanym we własnym
Chorym obłędzie.
Którego nikt nie jest w stanie
Odpędzić.

Przepraszam że chciałem...
Dać Ci więcej
Niż jestem w stanie unieść.
Na wąskich barkach nadziei
Przeplatanej smutkiem.