Elizjum

Chcę o Tobie zapomnieć

Każdej nocy

Którą przeżywam samotnie

Chowając się za obłokiem

Niedokończonych snów 

W których grasz 

Główną rolę. 

Gdzieś pośrodku nicości 

Zostawiony

Na pastwę 

Dzikiej zwierzyny
Ryczącej gdzieś w centrum
Mojej głowy.

Tak bardzo onieśmielony
Bo nigdy wcześniej
Takiej mądrości jak w Tobie
We wnętrzu swoim
Znaleźć nie mogłem.
I tak głupi
By dla tej piękności pozornej
Wyrywać serce
I rzucać je pod nogi
Twoje.

Każdego dnia
Na przekór światu
Modlić się o tę jedną chwilę
Która w duszy szczęściem
Do końca
Zakwitnie.
Bo teraz?
Kim jestem, jak nie
Rośliną na wietrze.
Szarganą przez pisaki pustynne.
Ty moim deszczem
Życiodajnym
Tym, który gasi pragnienie
Najdoskonalszym.

I nadal.
Cała dzikość lata
Jest jej spojrzeniem.

XXI

My. 

Rozbici na atomy 

Szukający tego, czego nie ma 

Pragnący niemożliwości.

Beznadziejnie zamknięci 

Pod szarą strukturą 

Własnych myśli. 

Błądzących wokoło 

Zimnych rozczarowań. 

Pokolenie straceńców. 

Zaprzedanych pustką 

Własnego istnienia

Bez chęci. 

Budzących się codziennie 

Tylko dlatego, 

Żeby jeść 

Swoje niestrawne marzenia. 

Dziwki, gwałciciele, mordercy. 

Swoje chore zapędy 

Chowający na co dzień,

W najciemniejszy kąt 

Zimnych, stalowych klatek 

Własnej głowy.

Puste oczy 

Zakropione lekkim szaleństwem. 

Szukający uciechy 

W życiu, którego nikt nie chce

Własnoręcznie przeżyć.

Utkani z kłamstw

Podniet niskich lotów

Niewidzialnych uczuć.

Białych kart, 

Których samemu zapisać nie sposób. 

Sznur

Uplotłem sobie sznur 

Z jedwabnych rozczarowań. 

Tak delikatny 

I żałosny. 

Mimo, że mnie utrzymać 

Nie zdoła 

To śmierć zada 

W sposób najmniej 

Bezbolesny. 

I byłaby mniejsza trwoga 

Gdyby tego kata 

Można było zobaczyć 

Poczuć zapach. 

Inny niż ten 

Do którego przywykły moje nozdrza. 

Świeża krew

Chełpliwie lejąca się z żyły 

Szpony smutku 

Ryjące na skórze 

Krwawe odciski. 

I żółć. 

Wypełniająca serce

Jak kielich.

A może ten sznur 

Wcale nie z jedwabiu 

upleciony. 

Tak realny jak ptak 

na drzewie siedzący.

Czai się gdzieś 

Obok ręki

I cicho

Powoli 

Szepce: 

Weź mnie, jesteś już zgubiony.

Najbardziej

A najbardziej kocham się w Tobie

Nocą, gdy wszystko 

Cichnie. 

I zmęczony od świateł miasta 

Umysł 

zapada w senne, 

markotne zmyślenie. 

I wtedy, za woalem kłamstwa 

Upadam najbardziej boleśnie. 

Wijąc dla duszy ciernie 

Oblepiając dookoła serce 

I biegnąc 

Wypruwam żyłka po żyłce, 

Krwi centymetry na centymetr. 

Nowe nie znaczy lepsze. 

Muszę wypłukać sobie serce. 

Z tego czym przerosło pragnienie

Bycia lepszym 

Tylko dla Ciebie. 

Tak naprawdę to kochać nie umiem, 

wolno, wspaniale.

Tylko czasem, szarpię się z bólem 

Że tej miłości 

Szansy nie dałem.