XXI

My. 

Rozbici na atomy 

Szukający tego, czego nie ma 

Pragnący niemożliwości.

Beznadziejnie zamknięci 

Pod szarą strukturą 

Własnych myśli. 

Błądzących wokoło 

Zimnych rozczarowań. 

Pokolenie straceńców. 

Zaprzedanych pustką 

Własnego istnienia

Bez chęci. 

Budzących się codziennie 

Tylko dlatego, 

Żeby jeść 

Swoje niestrawne marzenia. 

Dziwki, gwałciciele, mordercy. 

Swoje chore zapędy 

Chowający na co dzień,

W najciemniejszy kąt 

Zimnych, stalowych klatek 

Własnej głowy.

Puste oczy 

Zakropione lekkim szaleństwem. 

Szukający uciechy 

W życiu, którego nikt nie chce

Własnoręcznie przeżyć.

Utkani z kłamstw

Podniet niskich lotów

Niewidzialnych uczuć.

Białych kart, 

Których samemu zapisać nie sposób.