Sznur

Uplotłem sobie sznur 

Z jedwabnych rozczarowań. 

Tak delikatny 

I żałosny. 

Mimo, że mnie utrzymać 

Nie zdoła 

To śmierć zada 

W sposób najmniej 

Bezbolesny. 

I byłaby mniejsza trwoga 

Gdyby tego kata 

Można było zobaczyć 

Poczuć zapach. 

Inny niż ten 

Do którego przywykły moje nozdrza. 

Świeża krew

Chełpliwie lejąca się z żyły 

Szpony smutku 

Ryjące na skórze 

Krwawe odciski. 

I żółć. 

Wypełniająca serce

Jak kielich.

A może ten sznur 

Wcale nie z jedwabiu 

upleciony. 

Tak realny jak ptak 

na drzewie siedzący.

Czai się gdzieś 

Obok ręki

I cicho

Powoli 

Szepce: 

Weź mnie, jesteś już zgubiony.