Elizjum

Chcę o Tobie zapomnieć

Każdej nocy

Którą przeżywam samotnie

Chowając się za obłokiem

Niedokończonych snów 

W których grasz 

Główną rolę. 

Gdzieś pośrodku nicości 

Zostawiony

Na pastwę 

Dzikiej zwierzyny
Ryczącej gdzieś w centrum
Mojej głowy.

Tak bardzo onieśmielony
Bo nigdy wcześniej
Takiej mądrości jak w Tobie
We wnętrzu swoim
Znaleźć nie mogłem.
I tak głupi
By dla tej piękności pozornej
Wyrywać serce
I rzucać je pod nogi
Twoje.

Każdego dnia
Na przekór światu
Modlić się o tę jedną chwilę
Która w duszy szczęściem
Do końca
Zakwitnie.
Bo teraz?
Kim jestem, jak nie
Rośliną na wietrze.
Szarganą przez pisaki pustynne.
Ty moim deszczem
Życiodajnym
Tym, który gasi pragnienie
Najdoskonalszym.

I nadal.
Cała dzikość lata
Jest jej spojrzeniem.