Pozwól

Pozwól mi. 

Patrzeć jak śpisz

Po trudach nocy.

W objęciach Morfeusza 

Dryfując po granicach

Nieznanych światów

Dobrych mar 

I niewinnych rozkoszy

Pozwól.

Zakochać się w Tobie 

Najmniej rozważnie 

Szaleńczo

Stojąc nad przepaścią.

Każdą chwilą 

Wielbić cud życia

I piękno.

Pozwól.

Każdego dnia

Upajać się 

Słodkością nuty

Twojego śmiechu. 

Pozwól.

Być moją nadzieją.

Skoro urodziliśmy się chorzy. 

Zakochaj mnie.
Bez pamięci.
Do utraty sił.
Wydartych
Ostatnim oddechem.

Teraz

Symetrycznie.
Oddziel
Nienawiść od kochania.
Cienką granicą
Upadłego człowieczego mniemania.
Że ciemność
Jest tylko brakiem światła.

Uczucia i emocje
Wyklucz z rozumnego poznania.
Zakochaj się w świecie
Bez cierpkich wspomnień.
Stawianych
Przed bladym znakiem zapytania.

Przeszłość zachowaj
Jako lekcję.
Którą daje życie
Pozwalając wstać
Za każdym razem
Gdy upadek
Był bliski złamania.

Liczy się tylko
Jedna chwila
W której bezgranicznie
Ufam
Że każde "teraz"
Jest pieśnią
Uwielbiającą cud życia.

Błędnik

Kocham się w Tobie 

Od świtu 

Naszych małych 

Wytartych, wspomnień. 

Które w sercu 

Wyryły obraz 

Tylko Twojej twarzy. 

Od której nikt mnie 

Już nie ocali. 

Chcę kiedyś usłyszeć 

Jak mówisz 

Że Ty

Cała 

Należysz 

Do mnie. 

Żeby Twoje ciało 

Tylko z moim 

Współgrało. 

I że dusza 

Nie dla marności 

A na szczerą 

Wolę poznania 

Miłości 

Została stracona 

Dla doczesności. 

Powiedz 

Że ta tęsknota 

Kiedyś dobije kresu. 

Że na przestrzeni 

Życia. 

Kiedyś w końcu powiem 

Że największa uciecha 

Jaką mógł poznać człowiek. 

Śpi przy moim boku. 

Nihil Sum.

Jestem nikim. 

Kogo możesz kochać. 

Ale. 

Nie chcę Twoich uczuć. 

Gardzę

Słabością.

Która popycha Cię

W moje zimne ramiona.

Jestem nikim. 

Wszystkim. 

W co zamieniasz 

Swoją codzienność.

I z biegiem lat. 

Nie ma dla Ciebie 

Ratunku. 

Coraz bardziej przytłaczająca.
Moja obecność.

Jestem nikim.
A dla Ciebie
Dźwięk mojego imienia
Przyprawia o dreszcze.
Jak fraza
Na wpół niewypowiedziana
Nocnym szeptem.

Urwany film.
Kadr, który spada
W przepaść.
Ostatni oddech
Zagubionego istnienia
W świecie,
Który miał być wszystkim.

Jest niczym.

Namiętność.

Jak długo jeszcze 

Serce wytrzyma. 

Napór 

Krwi.

Doprowadzonej do wrzenia.

I śladów Twej szminki. 

Na moich martwych 

Żyłach. 

Zapach świeżych

Uniesień.

W białych, jedwabnych 

pościelach.

Dotyk.

Moich rąk

Rysujących szlaki 

Na Twoich plecach. 

Tak bardzo 

Spragnionych

Bólu. 

Twojego istnienia. 

Ciche 

Bezlitosne 

Wzloty i upadki. 

Przerwane chwilą

Milczenia.

Podgryzione 

Ostrymi szczękami 

Pożądania.

Głęboko. 

Dotknięci śmiertelną chorobą.

Szaleństwa 

Niepokrytego

Obietnicą uleczenia.

Miłości. 

Na którą 

Lekarstwa nie ma.

Sen

Istnieje na świecie
Taka tęsknota.

Do miejsca
Którego nie ma na mapie
A tylko w głębi Twego serca.
Czeka,
Choć wiesz.
Że znaleźć go nie zdołasz.

Do człowieka.
Którego twarz Ci droga
Mimo
Że nigdy nie widziana.
Poza senną baśnią.
Obietnica.
Niespełniona.

I do miłości.
Która wszystko przemóc
Zdoła.
Rozrywając serce
Napełnione żarem.
Takie.
Które woła.
 Że ze wszystkich skarbów świata
Najbardziej chce kochać.

Elizjum

Chcę o Tobie zapomnieć

Każdej nocy

Którą przeżywam samotnie

Chowając się za obłokiem

Niedokończonych snów 

W których grasz 

Główną rolę. 

Gdzieś pośrodku nicości 

Zostawiony

Na pastwę 

Dzikiej zwierzyny
Ryczącej gdzieś w centrum
Mojej głowy.

Tak bardzo onieśmielony
Bo nigdy wcześniej
Takiej mądrości jak w Tobie
We wnętrzu swoim
Znaleźć nie mogłem.
I tak głupi
By dla tej piękności pozornej
Wyrywać serce
I rzucać je pod nogi
Twoje.

Każdego dnia
Na przekór światu
Modlić się o tę jedną chwilę
Która w duszy szczęściem
Do końca
Zakwitnie.
Bo teraz?
Kim jestem, jak nie
Rośliną na wietrze.
Szarganą przez pisaki pustynne.
Ty moim deszczem
Życiodajnym
Tym, który gasi pragnienie
Najdoskonalszym.

I nadal.
Cała dzikość lata
Jest jej spojrzeniem.

XXI

My. 

Rozbici na atomy 

Szukający tego, czego nie ma 

Pragnący niemożliwości.

Beznadziejnie zamknięci 

Pod szarą strukturą 

Własnych myśli. 

Błądzących wokoło 

Zimnych rozczarowań. 

Pokolenie straceńców. 

Zaprzedanych pustką 

Własnego istnienia

Bez chęci. 

Budzących się codziennie 

Tylko dlatego, 

Żeby jeść 

Swoje niestrawne marzenia. 

Dziwki, gwałciciele, mordercy. 

Swoje chore zapędy 

Chowający na co dzień,

W najciemniejszy kąt 

Zimnych, stalowych klatek 

Własnej głowy.

Puste oczy 

Zakropione lekkim szaleństwem. 

Szukający uciechy 

W życiu, którego nikt nie chce

Własnoręcznie przeżyć.

Utkani z kłamstw

Podniet niskich lotów

Niewidzialnych uczuć.

Białych kart, 

Których samemu zapisać nie sposób. 

Sznur

Uplotłem sobie sznur 

Z jedwabnych rozczarowań. 

Tak delikatny 

I żałosny. 

Mimo, że mnie utrzymać 

Nie zdoła 

To śmierć zada 

W sposób najmniej 

Bezbolesny. 

I byłaby mniejsza trwoga 

Gdyby tego kata 

Można było zobaczyć 

Poczuć zapach. 

Inny niż ten 

Do którego przywykły moje nozdrza. 

Świeża krew

Chełpliwie lejąca się z żyły 

Szpony smutku 

Ryjące na skórze 

Krwawe odciski. 

I żółć. 

Wypełniająca serce

Jak kielich.

A może ten sznur 

Wcale nie z jedwabiu 

upleciony. 

Tak realny jak ptak 

na drzewie siedzący.

Czai się gdzieś 

Obok ręki

I cicho

Powoli 

Szepce: 

Weź mnie, jesteś już zgubiony.

Najbardziej

A najbardziej kocham się w Tobie

Nocą, gdy wszystko 

Cichnie. 

I zmęczony od świateł miasta 

Umysł 

zapada w senne, 

markotne zmyślenie. 

I wtedy, za woalem kłamstwa 

Upadam najbardziej boleśnie. 

Wijąc dla duszy ciernie 

Oblepiając dookoła serce 

I biegnąc 

Wypruwam żyłka po żyłce, 

Krwi centymetry na centymetr. 

Nowe nie znaczy lepsze. 

Muszę wypłukać sobie serce. 

Z tego czym przerosło pragnienie

Bycia lepszym 

Tylko dla Ciebie. 

Tak naprawdę to kochać nie umiem, 

wolno, wspaniale.

Tylko czasem, szarpię się z bólem 

Że tej miłości 

Szansy nie dałem.